Luchthonger
Geforceerd probeer ik nog wat lucht uit mijn lichaam te persen, lucht die er eigenlijk niet meer is. Alles in mijn lijf schreeuwt om een inademing, maar ik wil precies het ademtempo van de groep volgen: vier tellen in, zes uit. Het levert geen rust op, maar paniek. Want hoe kun je zo langzaam in – en uitademen? Wat doe ik verkeerd?
Het is de derde les en ik herken inmiddels de onderdelen die een yogales bevat een beetje. Ademhalingsoefeningen vormen een voor mij gehaat onderdeel, want ik lijk ze nooit goed te kunnen doen. Op het moment dat opnieuw tel één langskomt, neem ik zo onopvallend mogelijk een flinke teug zuurstof. Yogadocente Amanda is nog niet eens bij tel twee als ik alweer volledig heb ingeademd.
“Je schouders mag je ontspannen, weg van je oren,” onderbreekt de vriendelijke stem van Amanda mijn gedachtestroom. Ze praat in het algemeen tegen iedereen, maar ik voel me aangesproken. Haastig check ik mijn schouders: die staan omhoog, richting mijn oren. Ik doe een poging om mijn schouders te laten zakken, maar ze lijken muurvast te zitten. Op het moment dat wij de ademhalingsoefening voor onszelf mogen voortzetten en in ons hoofd de telling van haar overnemen, ‘smokkel’ ik opnieuw door sneller te tellen dan Amanda zojuist deed.
Eenmaal thuis google ik gefrustreerd: ‘hoeveel ademhalingen per minuut’. De antwoorden verschillen tussen de 6 en 15 ademhalingen per minuut, waarbij één ademhaling bestaat uit een in- en uitademing. ‘Zes ademhalingen haal ik bij lange na niet, maar vijftien toch wel?’, stel ik mezelf gerust.
Ik neem de proef op de som en doe een oefening. Drie minuten lang zit ik met een papier voor mijn neus en een pen in mijn hand. Bij een inademing stuur ik mijn hand omhoog en bij een uitademing in een boog omlaag. “Hoe betrouwbaar is deze methode eigenlijk?”, gaat er door mijn hoofd. “Ademhalen gaat vanzelf en ik ga dit nu bewust registreren. Misschien beïnvloed ik ongewild wel de uitslag.”