Tijd voor nieuwe patronen:
2019
Bij elke pas prikken de punten van de boeken en mappen onder in de overvolle rugzak afwisselend links en rechts in mijn onderrug. Ze veroorzaken een scherpe pijn in mijn nek en spieren rondom de sleutelbeenderen. Een hele dag liep ik van lokaal naar lokaal en tussendoor naar de docentenkamer – nu ben ik bijna thuis. Van de busreis kan ik mij nauwelijks iets herinneren. Ook tijdens het lopen houd ik met moeite mijn ogen open. Dat het inmiddels al donker is geworden, helpt ook niet mee. “Niet stoppen, dan val je om,” spreek ik mezelf toe. Het lijkt eindeloos lang voor ik bij mijn voordeur sta.
De eerste signalen
Het metaal van de sleutel klikt hard in het slot. De deur kraakt open en de geluiden dringen zelfs tot in mijn doffe wattenhoofd diep door. Ik grimas zonder dat het de geluiden verzacht. Dan stap ik de drempel over en zonder mijn jas uit te doen loop ik door naar de woonkamer. Bij de bank verlos ik mijn vermoeide schouders van de rugzak, maar de stekende pijn blijft. Tegelijkertijd bonkt mijn hoofd en voelen mijn ledematen zwaar. “Nu niet gaan zitten, want dan val je in slaap,’ spreek ik mijzelf toe. “Je moet nog lesgeven tot kwart voor 10 vanavond en die lessen moet je ook nog voorbereiden.”
Ik forceer wat meer tempo in mijn handelen, omdat de tijd begint te dringen. Over een uur moet ik volop voorbereid voor de groep volwassenen staan. Ik kies voor iets simpels, en voor mijn gevoel raffel ik het af. De rest improviseer ik tijdens de les wel. “Ik begrijp niet hoe mensen tevreden kunnen zijn over mijn werk,” flitst er door mijn hoofd. Toch schijnen ze dat te doen, gezien de bloemen die ik elke keer ontvang van de deelnemers aan het einde van de cursus. “Ooit zullen ze erachter komen dat ik maar wat doe,” dikken donkere gedachten mijn lage zelfbeeld aan.
Ik maak aantekeningen terwijl ik even later mijn opgewarmde soep opslurp. Met mijn jas nog steeds aan pak ik opnieuw de rugzak in en stap ik de deur uit, op weg naar de cursus. Op de automatische piloot draai ik de lessen af. Om half elf ’s avonds heb ik bij thuiskomst het gevoel dat ik even flink moet zuchten om me weer oké te voelen, maar het effect van de zucht blijft uit. Het voelt hol en leeg vanbinnen, krachteloos. “Naar bed gaan lijkt me een goed idee”, oppert mijn partner voorzichtig. “Je bent al vanaf vijf uur vanochtend op, en morgen moet je weer.” Ik haal mijn schouders op en begeef me naar de laptop. “Ik moet de lessen voor morgen nog voorbereiden,” mompel ik zacht.
Het gezoem van de laptop klinkt zo luid als een bulldozer. Steeds moet ik mijn blik scherpstellen om alles goed te kunnen lezen. Als ik mijn mailbox open, valt mijn oog op een mail van Happy Yogi. De letters dansen een tijdje voordat ik begrijp wat er staat:
“Ik zag dat je al even niet actief bent geweest en mijn vraag is of je in de toekomst nog lessen/ workshops of yogaweekenden wilt volgen? Als dat niet het geval is haal ik jouw gegevens uit ons systeem.”
Plots voel ik warme tranen over mijn wangen stromen. Het is tien maanden geleden dat ik voor het laatst yoga heb gedaan, dat ik voor het laatst heb gewandeld, dat ik voor het laatst heb hardgelopen, dat ik voor het laatst aan krachttraining deed. En intussen is zowel werk als afspreken met mensen weer gaan voelen als een last, een uitputtingsslag en zonde van mijn tijd. Langzaam daalt het besef in van wat ik hoopte dat niet nog eens zou gebeuren: ik ben hervallen in oude patronen.
Ik klik op beantwoorden en stuur terug dat ik graag in het systeem wil blijven staan. Misschien moet die lesvoorbereiding wachten. Eerst voor mezelf zorgen.
* Herken je de (lichamelijke) klachten beschreven in deze blog? Maak dan ruimte voor een afspraak met je huisarts.
