Van twijfel naar op reis
“Ik heb een proefles yoga voor je ingepland,”vertelde mijn vriend me vier jaar geleden. Ik raakte in paniek – want dat kón ik toch helemaal niet? Maar mijn angst leek hem weinig te doen: “Je gaat het gewoon proberen.” En daar stond ik, bij Happy Yogi, vol in de overtuiging dat ik het na mijn eerste yogales al zou moeten opgeven. Maar dat liep toch anders…
Alles wat ik doe, wil ik goed doen. Als ik denk dat ik iets niet kan, doe ik het niet of blijf ik eeuwenlang twijfelen of ik het wel zal doen. Zo ook met yoga. Gevoelsmatig voelde ik me ertoe aangetrokken, maar ik kon veel argumenten verzinnen waarom ik het toch niet zou doen. Een factor die mijn twijfel een extra dimensie gaf: kan ik ‘zomaar een gevoel’ eigenlijk wel volgen? Waarom zou yoga iets voor mij zijn en kon ik het wel?
“Maar dat kan ik helemaal niet!” schoot er dus ook voor mijn eerste yogales door mijn hoofd. Een gedachte die heel karakteristiek was voor hoe ik op dat moment in het leven stond. Kon ik niet nog afzeggen? Maar een plichtsgevoel en tevens een verlangen wonnen het van de angst. Tijdens de wandeling naar de yogaschool bedacht ik alvast mijn doel: leniger en sterker worden.
Ik leerde echter al snel dat yoga geen trainingsonderdeel is voor een voorbereiding op de Olympische Spelen. Ik werd er geconfronteerd met mijn gedachtepatronen, mijn perfectionisme, mijn neiging tot vergelijken, en mijn hoge stressniveau van dat moment waar ik me helemaal niet bewust van was.
Mijn eerste yogales werd het begin van een reis die me zowel op fysiek als mentaal vlak veel heeft opgeleverd.
Ik heb goed leren ademhalen waardoor ik mijn eigen spanning beter kan reguleren, ik heb geleerd om mijn spieren bewust aan te spannen en te ontspannen, ik heb geleerd om bij mijzelf te blijven, en ik heb mijn eigen lichaam leren aanvoelen.
Op de lange termijn openbaarden zich ook de voordelen op andere vlakken in mijn leven: de interne scheldmonologen die bovenkwamen en mij de grond inboorden bij alles wat ik deed hadden plaatsgemaakt voor vriendelijkere en lichtere varianten van mezelf toespreken. Dit kwam deels door yoga, deels door de veilige en ontspannen sfeer die de docenten van Happy Yogi elke les creëren.
En of ik het kon? Ja… en nee. In de woorden van mijn vriend: ik kan het elke keer proberen. De ene keer voel ik me beter dan de andere keer, en op sommige dagen voel ik dat ik echt leniger en sterker ben geworden terwijl ik me op andere dagen volkomen onbekwaam voel. ‘Het perfect doen’ als hoofddoel ten koste van alles is het allang niet meer – en dat is nu net datgene wat het me heeft opgeleverd. In de komende blogs neem ik je daarom graag mee op een stukje van mijn reis in yoga en naar de lessen bij Happy Yogi én vertel ik je waarom je nooit goed zult worden in yoga (en daarmee juist precies goed bent in yoga).